Het beeldend werk van Pauline Janssen

Rondlopend tussen de sculpturen van Pauline Janssen, zien we uiteenlopende vormen die aan schelpen, vleugels, ogen en zaden doen denken - organische, natuurlijke vormen. Tegelijk ervaren we hoe de maakster zich die vormen heeft toegeëigend. Ze gebruikt de natuurlijke vormen als uitgangspunt, maar asbstraheert ze tot volumes en lijnen, ritmes, openingen, licht en schaduw. De organische vormen zijn in deze beelden geen stille getuigen van een natuur die er enkel ís, maar gevoelsmatige, beeldende uitspraken die ruimte bieden aan de intuïtie en associatie van de toeschouwer. Vanuit iedere hoek zien we iets anders, en ieder beeld verandert met de wisselende lichtval.

Het werk is zelfbewust vormgegeven, maar biedt ruimte aan het onverwachte dat materiaal en omgeving inbrengen. Door deze interactie zijn de beelden levendig, beweeglijk én verstild tegelijk. De werken zijn ruimtelijk en staan open naar de omgeving, maar ze leiden ook een eigen leven. IJle, gebogen, beweeglijke vormen blijken van klei te zijn gemaakt: de aarde zelf, gebakken tot stugge steen toont zich sierlijk, rank, gekleurd en beweeglijk. Elders zijn de materialen monumentaler toegepast, daar vinden we de spanning terug in de huid en het bijeenbrengen van geometrie en ruwe vorm. Geen enkel beeld van Pauline Janssen laat zich tot één simpele uitspraak reduceren.

Ondanks de schijnbare tegenstellingen vormt ieder beeld een eenheid en kan op eigen benen staan. De contrasten zijn steeds zo verenigd, dat er harmonie ontstaat. Geen saaie harmonie van brave, volledige begrijpelijkheid, maar een levendige, verrassende vormenrijkdom waarmee Pauline Janssen in het spanningsveld van organische natuur en abstracte vormen haar beelden maakt.

Marco Kunst, april 2002